''Από τις Ελικωνιάδες Μούσες το τραγούδι ας αρχίσουμε, που του Ελικώνα το βουνό κατέχουν, το μεγάλο και πανίερο, κι από την κρήνη γύρω τη μενεξεδιά με πόδια απαλά χορεύουν και το βωμό του παντοδύναμου του γιου του Κρόνου. Κι αφού το τρυφερό τους σώμα λούσουν στην πηγή του Περμησσού ή του Αλόγου ή του πανίερου Ολμειού, στήνουν χορούς στο πιο ψηλό σημείο του Ελικώνα, ωραίους, θελκτικούς, ζωηρά κινώντας με τα πόδια τους. Αποδώ πέρα ορμούνε με πολύ ομίχλη καλυμμένες 10και προχωρούνε μες στη νύχτα κι αφήνουνε περικαλλή φωνή, το Δία υμνώντας που βαστά αιγίδα και τη σεβάσμια Ήρα, την Αργίτισσα, που πάνω σε πέδιλα χρυσά πατά, και του αιγιδοφόρου Δία την κόρη, την Αθηνά την αστραπόματη, τον Φοίβο Απόλλωνα, την Άρτεμη που χύνει βέλη, τον Ποσειδώνα που τη γη κυκλώνει και σείει, τη σεβαστή τη Θέμιδα, την Αφροδίτη με το γοργό το βλέμμα, τη χρυσοστέφανη Ήβη, την ωραία Διώνη, τη Λητώ και τον Ιαπετό, το δολοπλόκο Κρόνο,..''
No comments:
Post a Comment