«Δεν ξέρω τι να παίξω στα παιδιά
στην αγορά στο Λαύριο
είμαι μεγάλος με τιράντες και γυαλιά
κι όλο φοβάμαι το αύριο»
στην αγορά στο Λαύριο
είμαι μεγάλος με τιράντες και γυαλιά
κι όλο φοβάμαι το αύριο»
Διονύσης Σαββόπουλος
Η γιαγιά μου η Λεμονιά ήταν δύσπιστη. Δεν μίλαγε πολύ. Ακουγε
συνήθως και σούφρωνε τα χείλη. Και αντιδρούσε με εξωλεκτικά μηνύματα,
που της προκαλούσαν ερεθίσματα συγγενών, μια και φίλες πια δεν είχε.
Σήκωνε τα φρύδια, κούναγε τα χέρια, «βόγγαε μαύρο έντομο», με νόημα.
Κουνούσε το κεφάλι συγκαταβατικά, ειρωνικά και σπάνια επιδοκιμαστικά.
Ηταν δύσπιστη με τις συννυφάδες, όταν περιέγραφαν τα καλούδια τους.
Ηταν δύσπιστη με τις ανιψιές της, όταν ξεδίπλωναν τα όνειρα
επιτυχίας στην τότε Αθήνα των αναδυόμενων εργολάβων-ιδανικών γαμπρών, με
τις πρώτες ασπρόμαυρες βίλες στην Κηφισιά. Σαν αυτές του Κωνσταντάρα
και του Σταυρίδη. Και τα πρώτα ντεκαποτάμπλ, σαν αυτό του θείου Τζον της
γαλάζιας Μπιούικ στην Πατησίων.
Διαβάστε περισσότερα..
No comments:
Post a Comment