Sunday, December 14, 2008

ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΑΤΥΧΗΜΑ

TΑ ΤΡΙΑ ΒΗΜΑΤΑ ΠΡΟΣ ΤO ΜΕΓΑΛΟ ATYXHMA ή Η ΑΠΟΤΥΧΙΑ ΤΗΣ ΓΕΝΙΑΣ ΜΑΣ
Κάθε ατύχημα, όπως γνωρίζουν οι ειδικοί, είναι αποτέλεσμα πολλών αστοχιών. Σπάνια ένα ατύχημα συμβαίνει από μία μόνο αιτία. ΄Έτσι και στην οικονομία.Ελπίζω και εύχομαι να διαψευστώ. ΄Όμως θα τα πω: Ο συνδυασμός της διεθνούς χρηματοπιστωτικής κρίσης που θα συνυπάρξει με την ύφεση, συμπίπτει με την ελληνικού ενδιαφέροντος κρίση, η οποία έχει να κάνει με το δημόσιο χρέος, την χαμηλή ανταγωνιστικότητα και την κρατική διάλυση και διαφθορά. Όλα αυτά αποτελούν στοιχεία που μας οδηγούν στο μεγάλο ατύχημα. Και το μεγάλο ατύχημα έχει τρία στάδια να διανύσει.Διαχρονικά η πολιτική, δημοσιογραφική και επιχειρηματική ελίτ απέδειξε την ανεπάρκειά της, με ελάχιστες εξαιρέσεις, στο να χαράσσει στρατηγική και να μετασχηματίζει τη στρατηγική της σε δράσεις. Έτσι τα μαθήματα από τις δυο προηγούμενες κρίσεις το 1985 επί Παπανδρέου και το 1993 επί Μητσοτάκη, τότε που επενδυτές θεσμικοί και μη έστειλαν μήνυμα σαφές ότι θα πάψουν να μας δανείζουν, δεν αξιοποιήθηκαν. Τότε, στην μεν πρώτη περίπτωση εκλήθη ο κ. Σημίτης να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά και με ένα πρόγραμμα λιτότητας καθησύχασε τις αγορές. Τη δεύτερη φορά ο Ανδρέας έπεισε τις αγορές με την περίφημη φράση του για το χρέος. Είχε πει τότε, ότι αν δεν τιθασεύσουμε το χρέος, το χρέος θα μας φαει. Και με νέα λιτότητα και υποτιμήσεις επανέφερε την Ελλάδα στο χώρο των «σοβαρών», κατά Προβόπουλο, «χωρών». Στη συνέχεια ο κ. Σημίτης με στόχο την ένταξη στην ΟΝΕ παγίωσε την εμπιστοσύνη. Προσωρινά. Γιατί αιτία πραγματική των κρίσεων ήταν η αδυναμία μας να διαχειριστούμε την απλή αλλά καταθλιπτική διαπίστωση, ότι ζούμε πάνω από τις δυνατότητές μας και δεν είμαστε ανταγωνιστικοί, άρα δανειζόμαστε όλο και περισσότερα. ΄Έτσι το μεγάλο ατύχημα απεφεύχθη, ή μάλλον πήρε παράταση ο χρόνος εμφάνισής του. Στη συνέχεια πήραμε άλλη μια μικρή παράταση με την απογραφή. Κι εκεί είναι που χάθηκε η μεγάλη και τελευταία ευκαιρία. Αν η στόχευση της απογραφής ήταν ειλικρινής και όχι επικοινωνιακής μορφής για την αμαύρωση της διακυβέρνησης Σημίτη, ώστε η εκλογική νίκη της ΝΔ να μετατραπεί σε στρατηγική νίκη επί του ΠΑΣΟΚ, ο κ. Αλογοσκούφης θα μπορούσε να μιλήσει τη γλώσσα της αλήθειας. Αντί λοιπόν να κομπάζει για «ήπιες προσαρμογές» θα έπρεπε να διατυπώσει με σαφήνεια το πρόβλημα και να τιθασεύσει το έλλειμμα και το χρέος με σκληρά μέτρα και διαρθρωτικές αλλαγές ουσίας στη δημόσια διοίκηση, στην Παιδεία, στη φορολογία, στην υγεία, τη διαφθορά ακόμη και στη σύνταξη του Προϋπολογισμού με τη μέθοδο της μηδενικής βάσης, που τόσο ενοχλεί τους υπόλοιπους Υπουργούς.. Αλλά πού μυαλό για τέτοια. Το μόνο μέλημα ήταν η επικοινωνιακή διαχείριση, με τη μέθοδο μάλιστα του σπιν, μιας ανύπαρκτης πολιτικής στρατηγικής. Κι εδώ απέτυχε δυστυχώς και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η οποία δεν κατάλαβε το μεγάλο ψέμα και μας έβγαλε ακαίρως αλλά προεκλογικά από την επιτήρηση. Μια και μόνοι μας δεν μπορούμε να πράξουμε αυτά που πρέπει. Κι ήρθε η ώρα της αλήθειας. Που συνέπεσε με το σκάσιμο της φούσκας του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος και την έναρξη της ύφεσης. Το μεγάλο ατύχημα λοιπόν πλησιάζει.Ποιά είναι τα τρία βήματα που θα προηγηθούν; Κατά τη γνώμη μου είναι τα εξής. Υπάρχει πριν απ ΄αυτά ένα λογικό δεδομένο. Οι έλληνες πολιτικοί δεν είναι σε θέση να κατανοήσουν το πρόβλημα και οι λίγοι που το κατανοούν δεν θα τολμήσουν να το διατυπώσουν. Και για να επαναλάβω το πρόβλημα της Ελλάδας είναι ότι πορεύεται με την ψευδαίσθηση ενός επιπέδου ζωής που στηρίζεται σε δανεικά και σε κοινοτικά πακέτα. ΄Έτσι πιστεύω ότι δεν θα υπάρξει πολιτικός που να τολμήσει να πει ότι ζούμε ένα επίπεδο ζωής, που δεν αντιστοιχεί στις παραγωγικές μας δυνάμεις και ότι χρειάζεται ένας εθνικός συναγερμός για να εφαρμοστεί μια σκληρή, αντιδημοφιλής δεκαετής στρατηγική επανίδρυσης της Χώρας. Σε όλους τους τομείς. Και ότι μια τέτοια πολιτική μια και είμαστε στην ΟΝΕ του σκληρού και μη υποτιμούμενου νομίσματος, που μας προφυλάσσει από συστημικούς κινδύνους,, όπως υποτιμήσεις και πληθωρισμούς διψήφιους, θα χτυπήσει κυρίως στο πιο ευαίσθητο κομμάτι της κοινωνίας. Στους νέους, με μαζική και μακροχρόνια ανεργία. Κρίνω ότι κανείς δεν είναι σε θέση να πει αυτήν την πικρή αλήθεια, προϋπόθεση για λήψη μέτρων στο φορολογικό σύστημα, στην Παιδεία, στο συνταξιοδοτικό σύστημα, στην υγεία, στην αγορά εργασίας, στον φαβοριτισμό και τις πελατειακές σχέσεις και σε άλλες ιερές αγελάδες της κοινωνίας μας. Αν αυτή η συλλογιστική είναι σωστή, ότι δηλαδή μόνοι μας δεν μπορούμε ή δεν θέλουμε, τότε τα μέτρα αυτά θα μας υποχρεώσουν να τα πάρουμε οι διεθνείς αγορές και οι διεθνείς οργανισμοί.Το πρώτο βήμα προς το μεγάλο ατύχημα θα είναι η εκ νέου επιτήρηση της Ελλάδας κι αυτή τη φορά δεν θα είναι πέτσινη. Όμως η διεθνής συγκυρία είναι δυσμενής. Τα επιτόκια των δανείων μας όσο υψηλά κι αν είναι δεν θα προσελκύσουν νέα κεφάλαια. Κι αυτό γιατί οι ανάγκες σε κεφάλαια δανεισμού σε ένα κόσμο που βρίσκεται σε κρίση που βαθαίνει όλο και περισσότερο, είναι πολύ μεγάλες. Εδώ η Γερμανία πρόσφατα δυσκολεύτηκε να καλύψει το ομόλογό της και η Ολλανδία είδε να μην καλύπτονται στο σύνολό τους οι απαιτήσεις της. Η κρίση του καπιταλισμού μοιάζει όλο και περισσότερο με την αντίστοιχη του υπαρκτού τη δεκαετία του 80. Δυστυχώς για τους λαούς και δυστυχώς για όλους μας.Το δεύτερο βήμα είναι το ΔΝΤ. ΄Όλο και περισσότεροι συζητάνε το αδιανόητο: Μια χώρα της ΟΝΕ να χρειαστεί να προσφύγει στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο για να ξοφλήσει τόκους και χρεολύσια. Τι συνεπάγεται ο δανεισμός από το ΔΝΤ, σας αφήνω να το ψάξετε μόνοι σας. Να σας πω μόνο ότι το πάγωμα των μισθών, η χρήση των κεφαλαίων μόνο για αποπληρωμή ληξιπρόθεσμων χρεών είναι λίγα από τα συμπαθητικά που μας περιμένουν.Και τότε θα έρθει το τρίτο βήμα. Η εξουθενωμένη και ανανεωμένη εκ των πραμάτων πολιτική τάξη ή ένα τμήμα της, θα συνειδητοποιήσει ότι δεν υπάρχει άλλη λύση από την έξοδο από το ΕΥΡΩ. Γιατί μόνο τότε θα συνειδητοποιήσουμε ποία είναι η πραγματική μας θέση στον διεθνή καταμερισμό πλούτου και με τη βίαιη πτώση του νέου νομίσματος, της νέας δραχμής, θα αρχίσουμε να γινόμαστε ανταγωνιστικοί να πουλάμε, ενώ με τον πληθωρισμό και την υποτίμηση θα πάψουμε να αγοράζουμε τα ξένα, μια και η νέα δραχμή αδυνατισμένη δεν θα μας φτάνει για αγορές σε συνάλλαγμα. Παράλληλα, παραμένοντας στην ΄Ένωση, θα έχουμε δικαίωμα και για νέα πακέτα ΄Έτσι τουλάχιστον για αρκετά χρόνια, ίσως για μια- δυο γενιές, θα συμβεί το μεγάλο ατύχημα και θα βιώσουμε ένα είδος μεσαίωνα, μέχρι να ανατείλει η νέα αναγέννηση, δηλαδή η πραγματική σύγκλιση που θα μας φέρει ξανά στον σκληρό πυρήνα και την προστασία του ενιαίου νομίσματος.Αυτή θα είναι η κληρονομιά της γενιάς μας στις γενιές που βρίσκονται στους δρόμους αυτές τις μέρες μια και δεν καταφέραμε να δούμε την αλήθεια και να χαράξουμε μια οικονομική στρατηγική κατά Michael Porter...
Ελπίζω και εύχομαι, ότι όλα αυτά δεν θα συμβούν και ότι οι δηλώσεις των κυβερνητικών στελεχών για γερά θεμέλια της οικονομία μας είναι αυτές η πραγματικότητα και τα δικά μου οράματα της Κασσάνδρας είναι αποτέλεσμα της κακής μου πληροφόρησης, της αδυναμίας μου λόγω ηλικίας να εκτιμήσω την κατάσταση και της αγχώδους και φοβικής ψυχοσύνθεσής μου.
atrif@otenet.gr

et.gr

1 comment:

  1. Αχ Αντώνη , πόσο δίκιο είχες.....

    ReplyDelete